ηλιοστάλακτος

και ηλιοστάλαχτος, -η, -ο (Μ ἡλιοστάλακτος, -ον)

1. αυτός που σταλάζει ηλιακές ακτίνες, ο λαμπερός

(«χαῑρε Νύμφη ἡλιοστάλακτε»)

2. ο πάρα πολύ όμορφος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ηλιο-* + -στάλακτος (< σταλάζω), πρβλ. α-στάλακτος].